Ai Chi zostało opracowane w 1993 roku przez Jun Konno, właściciela Aquadynamics Institute w Yokohamie. Opracował on Ai Chi jako przygotowanie do Watsu, które opiera się na rozciąganiu meridianów i tworzeniu równowagi pomiędzy ying i yang, w nawiązaniu do filozofii Masunaga. Około roku 2000 Ai Chi zyskało popularność ze względu na swoją prostotę i efektywność. 

Ai Chi może być opisane jako serie wolnych i płynnych ruchów wykonywanych bez użycia siły. Obejmuje wzorce kończyn górnych, kończyn górnych i tułowia oraz kończyn górnych, dolnych i tułowia, ze stopniowo zmniejszającą się płaszczyzną podparcia połączoną z głębokim oddechem.  

Technika obejmuje 19 ruchów, zwanych kata, które tworzą sekwencję o stopniowo wzrastającej trudności. Nie ma konieczności wykonywania wszystkich ruchów. Istnieją różnorodne protokoły obejmujące wybrane ruchy i różną ilość powtórzeń.  Ruchy powinny być wykonywane w tempie oddechów, około 14-16 powtórzeń na minutę.

Ai Chi posiada elementy zarówno Qi Gong (bardziej statyczna i symetryczna postawa podczas początkowych 6 ruchów ramion) oraz Tai Chi Chuan (bardziej skoncentrowanym na dynamicznej zmianie środka ciężkości wewnątrz płaszczyzny podparcia w końcowej fazie). Klasyczny cel według teorii Wschodu polega na balansowaniu energii poprzez rozciąganie odpowiednich meridianów.  

Meridiany podlegające rozciągnięciu to meridiany:  

  • Płuc (leżące pod obojczykiem), w wyniku protrakcji łopatki  

  • Jelita krótkiego (pod łopatką), poprzez protrakcję łopatki 

  • Pęcherza moczowego (poprzez kość krzyżową), w wyniku zaokrąglania grzbietu i otwieranie stawów SI  

  • Nerek (poprzez żołądek), poprzez wyprost piersiowo-lędzwiowego odcinka kręgosłupa i “otwarcie” żołądka  

  • Pęcherzyka żółciowego (z boku talii), poprzez rotację pomiędzy miednicą aklatką piersiową.  

  • Trzy pozostałe meridiany dotyczą: jelita długiego, osierdzia i potrójnego grzejnika. Kończą się one na opuszkach palców i nie mogą ulec rozciągnięciu. Poprzez supinację przedramienia i dłoni przy każdym wdechu i pronacji przy każdym wydechu, ying i yang mogę się również równoważyć.  

Istnieją trzy kluczowe elementy niezbędne w nauce i praktyce Ai Chi.  

  1. Słuchanie odczucia. Słuchanie odczucia to kierowanie uwagi do swojego wnętrza. Jest to przygotowanie do kolejnego kluczowaego elementu.  

  1. Modulacja oddechu. W miarę wsłuchiwania się w wewnętrzne odczucia ćwiczący staje się świadomym swojego oddechu. W tej fazie ważne jest aby skoncentrować uwagę na brzuchu i w pełni zrelaksować wszelkie napięcia w tej okolicy. Z wdechem i wydechem ciało i umysł naturalnie zaczynają się rozluźniać i ćwiczący odczuwa zmiany w wyporności występujące podczas opróżniania się płuc.  

  1. Rozluźnienie - naturalny proces odpuszczania nadmiernego napięcia w ciele i umyśle. W miarę pogłębiania się rozluźnienia, oddychanie staje się bardziej rytmiczne i płynne. To powoduje rozluźnienie napięcia mięśni i stawów co wzmacnia przepływ wewnętrznej energię (Chi).  

Te trzy kluczowe elementy są składowymi progresji. Jeden wpływa na drugi jako mieszanina komponentów tworzących fundament to kolejnych praktyk  

AiChi może być opisane jako aktywna technika relaksacyjna, w której istotne są kontrola posturalna i oddechowa.  

Pacjent znajduje się w w wodzie do głębokości ramion, najkorzystniej w pozycji Tai Chi, w której kolana są lekko ugięte. Temperatura wody (i powietrza) powinna być neutralna w celu wzmocnienia aktywnej relaksacji. Do prowadzenia rytmu ruchów i oddechu podczas ćwiczeń stosuje się muzykę. Rytm funkcjonuje jako zewnętrzny bodziec do kontynuacji łagodnych ruchów i jest bardzo ceniony dla osób ze stwardnieniem rozsianym.  

Pacjenci lękliwi mogą wykonywać ćwiczenia z chwytem za brzeg. Ten rodzaj ćwiczeń nosi nazwę Wall Ai Chi  

Ai Chi można również dostosować do osób, które nie mogą przyjąć pozycji stojącej, wtedy wszystkie ćwiczenia wykonywanie są w pozycji siedzącej na płytszej wodzie. Technikę tą można wykorzystać dla pacjentów z porażeniem jednej bądź obu kończyn dolnych lub z dolegliwościami odcinka lędźwiowego kręgosłupa i może być zintegrowane z innymi technikami.  

KLINICZNE AI CHI 

Termin Clinical Ai Chi jest używany w celu odróżnienia go od zwykłego Ai Chi stosowanego w wellness. Kliniczne Ai Chi może być wykorzystywane do określonych zastosowań terapeutycznych, które powinny opierać się na określonym poziomie dowodów naukowych. Użycie terminu Clinical Ai Chi zostało przyznane przez Jun Konno stowarzyszeniu Association International Aquatic Therapy Faculty (IATF) w Szwajcarii. 

Inicjacji ruchu sprzyja względna niestabilność spowodowana wypornością wody. Oddychanie stale zmienia efekt wyporu, co oznacza, że ćwiczący w rzeczywistości pozostaje w ciągłym ruchu, stanowi to podstawę do rozpoczęcia ruchu zamierzonego. Ai Chi zawiera również ważne elementy, niezbędne do utrzymania równowagi (i zapobiegania upadkom): ciągłe przenoszenie ciężaru, nieużywanie ramion do podparcia oraz niewielką płaszczyznę podparcia. Stowarzyszenie IATF w Valens (CH) opierając się na doniesieniach naukowych w zakresie prewencji upadków, opracowało warianty w jeszcze większym stopniu angażującymi trening równowagi. Te warianty i zastosowanie u pacjentów należą do Clinical Ai Chi. 

Podstawy Ai Chi w prewencji upadków 

Upadki są jednym z problemów pacjentów ze stwardnieniem rozsianym prowadzącym nie tylko do zwiększenia niesprawności, ale również zwiększonej śmiertelności. Tai Chi z powodzeniem stosowany jest w celu poprawy równowagi i zmniejszenia ryzyka upadków, Ai Chi powoduje te same efekty. Jednakże środowisko wodne dodaje dodatkowe wyzwanie. Gdy ćwiczący są bezpieczni i czują się bezpiecznie, są w stanie wykonać ruchy w większym zakresie niż na lądzie bez ryzyka utraty równowagi. Kontrolowanie szerokich ruchów w końcowym zakresie jest podstawą bezpiecznego wykonywania czynności dnia codziennego.  

Mobilizacja tkanki łącznej 

Ai Chi jest znane również jako technika relaksacyjna. Oddychanie, kontrola płynnych ruchów i korekta postawy dają poczucie odprężenia. Fizycznie objawia się to zmniejszoną sztywnością tkanki łącznej w mięśniach i wokół nich. Redukcję sztywności ułatwia wykonywanie powtarzalnych ruchów, mających bezpośredni wpływ na tkankę łączną. Oznacza to, że stopniowo można uzyskać również niewielkie efekty zwiększenia zasięgu ruchu. Możliwość relaksu zwiększa fakt, że powolne ruchy w wodzie, a także utrzymanie odpowiedniej postawy, wymagają jedynie około 25% siły mięśniowej porównywalnej do aktywności na lądzie. To kolejny powód, dla którego Ai Chi jdziałą rozluźniająco: łatwo jest stopniować aktywność mięśni i koordynację ruchów, dlatego wymaga mniej energii. Oznacza to również, że osoby słabe są w stanie wykonywać Ai Chi (przez dłuższy czas). Wiele osób czuje się mniej spastycznie. 

Źródło: http://clinicalaichi.org/history-and-philosophy/

Jeśli chcesz wprowadzić Kliniczne Ai Chi do swojej praktyki, zapraszamy na kurs: Clinical Ai Chi